Tęsknotą powiało

Stąpając po wilgotnej ziemi,
usłanej poduszkami z aksamitnego mchu,
znalazła małą polankę ukwieconą fiołkami.
Zaścielały ziemię, niczym fioletowy dywan.
Ich maleńkie główki, wdzięcznie kołysały się
na wietrze, jak nieśmiała prośba
z zaproszeniem do tańca.

Bezchmurne niebo z błękitem tysiąca odcieni,
od nefrytu z pasmami akwamaryny,
było nad nią.
Promienie słońca, zamieniały cienie drzew
w ruchome rzeźby z zielonego szkła.
W miarę upływu czasu, od zachodu,
pojawiły się puszyste, złotem przetkane chmury.

Przelotny promień chylącego się ku wieczorowi dnia,
na kształt strzały przebił chmurę,
i zaplątał się
w dziewiczej gęstwinie zielonego listowia.
Wiosenny wietrzyk zaczął wygrywać
tęskną, dziką pieśń,
jakiś fragment melodii minionych lat i dni,
gdy byliśmy my, a nie ja i ty….

Tessa50

Czasami,
trzeba usiąść obok
i czyjąś dłoń zamknąć w swojej dłoni,
wtedy nawet łzy będą smakować
jak szczęście
Wacław Buryła

autor

Tessa50

Napisany: 2014-02-23 Dodano: 2020-02-23 15:50:09

Ten wiersz przeczytano 1122 razy

Oddanych głosów: 46

Rodzaj Wolny Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie