testament

czuję jak pełznie mój własny koniec świata
niby jest blisko lecz nadal trwa w półcieniu
jestem rozbitkiem krzyczącym w przestrzeni
spadającym na kamieniste dno złych słów

obracam głowę srebrną stroną do słońca
chłodnymi dłońmi chwytam jego promienie
rozgarniam cienie, szukam ciebie w poświacie
który uwiązłeś między piekłem a niebem

złe słowa przemienią mnie w garść fosforu
wirującą w głębokiej ziemi cmentarnej
zostawię czysty papier - niech inny stwórca
zapełnia stronę za stroną - aż do końca

Lucy G.Cz.-B.

autor

IzabelaIII

Napisany: 2010-11-07 Dodano: 2010-11-08 13:25:00

Ten wiersz przeczytano 546 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie