tłum

gwar
tłum

mur

zbudowany z niemożliwych
do policzenia
oczu


zaglądających w moje
szukających punktu
na środku planszy
najczulszego
najwłaściwszego
do wcelowania


stoję pod murem
idę
ocierając się o chłód ściany
szorstkość
obiera mnie z naskórka
odwracam twarz
wszędzie to samo
kolejne odnogi labiryntów
których wyloty zabliźniają się


może wyobrażę sobie
że to kostki
białej czekolady
brukują świat


i będzie mi słodko
i kojąco
ale to nieprawda
mur obrasta moje stopy
i dłonie
uciska


jego napierająca siła
nie ma aksamitnych
muśnięć wiatru
tylko zadziory
żyjącej
architektury
ponad moją głową
ponad moją szerokość
ponad wszystko
co jestem w stanie zrobić
żeby stąd uciec
uwolnić się


nie ma pastwisk
zielonych
między drzewami
o pniach, które wiedzą wszystko
które nie rozstępują się
od pokoleń


nie ma drzwi
w murze


krowy pasą się
na balkonach


trawę hodujemy

na klombach
starych fotografii
z których układamy
ołtarzyki

i pomiędzy ścieżkami
papilarnymi
na cmentarzach dłoni


nie ma przestrzeni


żaden mur
nie posiada drzwi


i za każdym razem
gdy muszę zejść ze swojego piętra
zderzam się
z nim
gdy się ocknę
idę wzdłuż


przezroczysta


w porwanej bluzce
od otarć
o jego wystające krawędzie
o źrenice
niemożliwych do policzenia
oczu
które przekłuwają mnie
balon serca


nie ma przestrzeni
są tylko korytarze
ciasnych diagnoz


nie ma przestrzeni
są tylko windy
żelazne klatki
pobrzękujące łańcuchami
którymi można wjechać
na najwyższe piętro
swojego zniewolenia
zjeść obiad
wysokoprocentowego niepokoju
i przez wykruszone okno
dać się zagryźć
neonom
fluorescencyjnych spojrzeń
wyścielających
cały świat
tam w dole


jedyny koszmar
do którego można zejść
w makijażu zupełnie nieszczerego
codziennego oddechu

autor

Marta Surowiecka

Dodano: 2012-07-07 00:56:12

Ten wiersz przeczytano 567 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie