To co
to co ważne
najważniejsze
to co nam w Boga wierzyć każe
trącamy łokciem dla kaprysu
nie dbając o to
czy tym razem
zamkniemy życie w łyżce wody
czerpanej w strachu przed pragnieniem
czy też w obłoku Magellana
dotkniemy prawdy oka mgnieniem
my ludzie z żeber adamowych
zrodzeni światłem wyobraźni
zliczając prochu garści pełne
zapominamy o przyjaźni
Z tomiku - ,,To tylko wszystko,,
autor
Mirosław Madyś
Dodano: 2018-07-01 07:53:05
Ten wiersz przeczytano 1388 razy
Oddanych głosów: 26
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (48)
my ludzie z żeber adamowych... a tyle niezgody...
Przyjaźń? Dla niektórych słowo znane tylko ze
słownika.
Życiowa refleksja w interesującym wierszu ze świetną
konkluzją.
Pozdrawiam.