To, co chcę powiedzieć

Nie jesteś dla mnie matką, nie po tym. To wszystko, co o tobie myślę Wszystko To, co chcę powiedzieć:

Tylko wzdychasz,
Cokolwiek powiem „dobrze…” i westchnienie.
Normalnie: albo wrzask!, albo nie mówisz nic…
Nie lubisz ciszy, bo wtedy musisz myśleć i grać.
Tak, łatwiej jest żyć z włączonym telewizorem,
Wtedy wystarczy się w niego wpatrywać i …
Już nie musisz udawać, że mnie nie ma,
albo, że cię obchodzi, że jestem…

I w kółko ta sama śpiewka,
wydarta z tłustego gardła
w straszliwym wrzasku,
co rano i wieczór, w dzień ciszej,
bo ktoś jest, ktoś obcy: usłyszy, pomyśli…
a to byłoby już nietakt jak powinno.

„Zawsze tylko ja sprzątam,
Zawsze tylko ja gotuję,
Zawsze tylko ja pamiętam, robię, pomagam, prasuję, odprowadzam, układam…”
I zapewne uwierzyłabym w to,
Myśląc, że to wszystko robisz, gdy mnie nie ma,
Albo po cichu...
Niestety, kłęby kurzu w rogu schodów,
Powiedziały mi co innego,
To samo garnki, książki, pranie…

Bo przecież fajniej jest nie robić nic,
Poczekać ten tydzień,
Aż pedantyczny zmysł córki dostanie szału – wtedy sama posprząta…
I fajniej jest udawać, przed Panami Od Kostki,
Że codziennie jest inny obiad, z surówką,
A śniadania, dzieci nigdy nie robią sobie same…
Fajniej jest grać dobrą matkę, która rozumie,
Przy Adamie, który przecież jest taki mądry,
Na pewno za to cię polubi i zrobi kawy w twoim własnym domu,
Bo córka… no cóż, chyba poszła na górę?...
Fajniej w samotności posiedzieć przy komputerze,
Kiedy z głośników mdławym, cieknącym strumieniem sączy się… Muzyka?!
Tak… to twoje kochane radio, drugi bóg, pomiędzy telewizorem a internetem…
Siedząc tam przecież nie musisz się nikomu pokazywać
I męczyć się obecnością swoich dzieci…

I wiesz, kiedyś zaczęłam cię szanować,
Chyba, nawet trochę zrozumiałam.
Wtedy zaczęła się rodzić Moja Mała Miłość… do ciebie…
Ale teraz pokazałaś kim, a raczej czym dla ciebie jestem.
Zwierzątkiem, które trzeba trzymać, choć wcześniej wyczekanym i ubłaganym,
Tym, od którego oczekiwało się wiele, chciało się więcej, a nie dostało się nic,
Poza kłującym rozczarowaniem.
Czasem wydaje mi się, że w twoim chamskim, ironicznym uśmiechu,
Widzę słowa: „jeszcze tylko te trzy lata, a potem rób co chcesz, ale nie w moim domu…”
Nie bolałoby mnie to, gdyby nie jeden fakt.
Sama uczyłaś mnie mówić prawdę i mówiłaś, że zawsze będziesz ze mną.
Pokazałaś co innego…

Za kłamstwo.
Za to jak mnie traktujesz.
I nawet nie za brak wdzięczności za cokolwiek,
Tylko za jej plastikową karykaturę.
Oraz za wszystko, czego ode mnie oczekiwałaś.
- Nienawidzę cię.
I wypowiadam to bez wykrzyknika, łez, ściśniętego gardła, trzykropku czy żalu.
Nic, bo po tych słowach nadchodzą inne.
- Jesteś mi obojętna.

autor

Monalisia

Napisany: 2010-03-27 Dodano: 2010-03-27 16:02:58

Ten wiersz przeczytano 789 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie