To, co we mnie jest...

WsZysTkiM ZaGuBioNyM

Kolejny dzień...
Ranek budzi mnie światłem wypęłniającym pokój.
Karze znowu wrócić do piekła.
Bólu, głodu, cierpienia,
I do wiecznego niezapomnienia.
Znowu wypełniam sie myślami.
Nie, nie dobrymi
Jedynie złymi.

Puste czarne oczy patrzą w lustro.
Widzą mnie.
A w około?
Pusto, pusto.
Tylko ten cień który gdzieś za mną schował sie.

Słońce igra pociesznie promieniami z powietrzem i kolorowymi zasłonami.
A ja?
Ja w ciemny kąt życia znów rzucam sie.

Świat dociera do mnie pokonując zasłone którą oddzielam własną rzeczywistość.
Bariera jest na tyle silna,
Że zewnętrzna egzystencja jest mi obojętna...
Słabo ją czuje i prawie w ogole nie rozumiem.

autor

rose of pain

Napisany: 2006-12-02 Dodano: 2006-12-02 20:09:34

Ten wiersz przeczytano 482 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Toniczny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie