to kara grzesznikom...

To tylko krew drąży żłobienia w ich ciele
Gdy tęsknych łez żalu wyleją tak wiele
Co idą przez bezmiar pożogi i płaczą
Tu skomlą, tu kwilą, tu ich nie zobaczą
Tu wstydu, honoru, nie czują bez końca
Tu ziemia z nadmiaru smaży się słońca
I widzą przed sobą stalowe te wrota
A w oczach ich pędzi zziajana tęsknota

Lecz wrotom okrutnym ni rady nie dają
I w piekła mogile, tęsknoty się spalą
A dusza wyrwawszy się z ciał ich żałosnych
Poleci hen w niebo, do gwiazd tych żarłocznych
Lecz płomień się duszy grzesznika nie zrzecze
I wróci do ognia, nim ta zeń uciecze
Ostatnie łzy tęskne, łzy żalu wydusi
I zniknie w otchłani, nim żar ją zadusi

I setki dusz kona, to z żalu, z rozpaczy
A nikt ich już krzyku, nigdy nie zobaczy
Nie słyszy ich oczu, co ogień je strawił
Ni oczu, ni twarzy już żar nie zostawił
A dusze cierpiące pod okiem upadłym
Załkają strach chórem żałosnym i nagłym
Te setki tych istnień co zmarło z tęsknoty
Blask krzyku, krzyk oczu i ogień wciąż złoty

I przyjdzie ich władca, ten wielki, upadły
Potworny ohydny i w gniewie tak nagły
A on im pokaże co jest rozpaczą
I oni zrozumią ból... gdy z bólu zapłaczą
I wtedy ten odór poczują wieczności
Co odtąd wraz z krzykiem nawiedzi ich kości
Ten potwór co sądzi, co noc nad nocami
To szatan co z piekła wydziera ofiary...

autor

sennin

Dodano: 2005-10-08 02:39:26

Ten wiersz przeczytano 647 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie