To nie wiersz, nie wiem co, nie...

Chcę iść po trupach,
Wydłubywać oczy starcom, patrzącym
zazdrośnie na to, jak pięknie udaję,
że jestem szczęśliwy...

Zagubiłem się w słowach, myślach,
czynach i marzeniach...
Nie odnalazłem siebie na żadnej ze stronic
życia, szukam wśród ciszy snów,
odpowiada pustka...

Na planszy drogowskazów pionki śpiewają,
że coś ma się wydarzyć dzisiaj,
Zaczynam mieć nadzieję.
Może w końcu uda się umrzeć?

Nie mam siły wmawiać ludziom, że jest dobrze,
nie mam, padam na łóżko odmawiając sobie
normalnego życia, a jednak następnego dnia
znów wstaję, i znów idę, żeby grać swoją rolę.

Codzienność, obracam się na niej,
rozglądam za wskazówkami jej marzeń,
Niech zegar zacznie wskazywać godzinę
śmiertelnej ekstazy.

autor

Clarc

Napisany: 2011-02-05 Dodano: 2011-09-19 20:43:31

Ten wiersz przeczytano 592 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie