To od księżyca taka cisza

Jak się tutaj znalazłem? – Nie wiem. Przemieściłem się w czasie
do XIX-wiecznego Petersburga…

Obdrapana klatka schodowa
starej kamienicy.
Uchylone drzwi. Za nimi pusty pokój bez światła, drewniany stół,
chybotliwe krzesło.
Na komodzie, przy lichej sofie,
niczym śmieć, nie-śmieć –
leży pognieciona,
zapisana atramentem kartka.
Resztki woskowej świecy zamieniły się w zakrzepłe krople
podobne do łez.

Zacieki na suficie
i ścianach.
Porozwieszane wszędzie płótna pajęczyn
i kurz.
Pożółkła, brudna tapeta
zwisa miejscami bezładnie od dziesiątków lat,
od setek…

Przystaję w otwartym oknie, a pachnący łąką wiatr upalnej nocy
osusza moje spocone czoło.
Majaczą w oddali nikłe i drżące płomienie,
gdy w srebrno-szarej poświacie objawia się z mozołem
zadumana,
magiczna pełnia.

Zatrzeszczał w kącie drewniany parkiet,
zapada cisza,
tylko mucha, wybudzona ze snu, obija się gdzieś nieustannie
o sufit.

Pojawia się na szybie (przez mgnienie) odbicie czyjejś twarzy –
twarzy niezwykle bladej, śmiertelnie samotnej…
Kogo mi przypomina?…Zaraz…zaraz… –
czyżby to była: Sonia Siemionowna Marmieładow?*
Spoglądam za siebie, pewny jej przybycia. Nie ma nikogo.
Odwracam się znowu. Widzę na szybie świetlisty promień, schodzący ku ziemi
– pełgający refleks.

(Włodzimierz Zastawniak)

***

* Jedna z bohaterek powieści pt. "Zbrodnia i kara", Fiodora Dostojewskiego

autor

Arsis

Napisany: 2016-05-31 Dodano: 2016-05-31 19:21:48

Ten wiersz przeczytano 584 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie