To tylko bukwie
Już wiesz? Mgły kładą się jak długie
a słońce nic nie obiecuje.
Liść kolorowym pocałunkiem
obdarza częściej pola puste
gdzie buk zapomniał o człowieku
a błogo sławi zbożne rżyska.
Z jarzębinowych wiatr wypieków
plecie różańce. Stara pliszka
ostatnią spowiedź przed odlotem
odbyła w rowie. Poniewierka.
Da buk nam złota, w życie wplotę,
taka jesienna. Rwana przez wiatr.
autor
Stella-Jagoda
Dodano: 2019-08-22 13:15:40
Ten wiersz przeczytano 2679 razy
Oddanych głosów: 83
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (89)
Pamiętam ten wiersz :)
Pozdrawiam, Stello.
Podobnie jak jastrz, też zajadała(by)m się buczyną :)
buczyna
1. «zagajnik bukowy»
2. «drewno bukowe»
3. «owoce drzewa bukowego»
bardzo na tak ,pozdrawiam
:)
Bardzo mi się podoba.
;)
:) kładą się jak długie.
Jaguś " kładą sie długie...
zrozumiałam tak ,że scielą się długie... np: cienie
lecz widać się myliłam :)
Dziękuję serdecznie wszystkim gościom za odwiedzinki
:)
Bożenko, a gdzie przeczytałaś to zdanie: ścielą się
długie ?
jesiennie stroją się drzewa...
Jagódko :) ścielą się długie ?
jakby nie dokończona strofa :)
serdeczności:)
Niezwykłe klimaty Stello (Ewo?) - ujawnijże się
wreszcie. Jakże Ty misternie wplatasz w swoje wiersze
te wszystkie mgły i pajęczyny, jarzebinowe sznury -
wypieki. Owoce z buka - w mim zyciu - zaistniały tylko
raz - sirpniowo, z końcem samym wakacji- jako polska
dla mnie jakas egzotyka. - Pięknie:)
Bawisz się słowem. Lekko, zgrabnie.
Po prostu - poezja.
Pozdrawiam
Owoc*
Owac buka to bukiew, chyba to sie zajada nie buczynę
jastrzu ;)
Buk może zapomnieć o człowieku, ale człowiek o buku -
nie. Właśni nadeszła pora, kiedy na spacerach zajadam
się buczyną.
buki rzeczywiście wybarwiają się na złoto i czasami
trzymają liście aż do mrozów. Wyglądają niesamowicie,
tak jak Twój wiersz.