To tylko życie... Zaniechanie...

Wiersz powstał na kanwie opowiadań mojego Ojca. Dziś przywołała te wspomnienia GabrielaZ. Dziękuję Ci za to Gabrielo.

Kiedy to było, któż to pamięta…
wokół bór gęsty… droga wyklęta,
noc była czarna i wiatr zawodził,
jak ktoś tam zbłądził, już nie wychodził.

Dukt snuł się dziwnie, raz wiódł jak strzała,
by nagle zniknąć… aż noc truchlała,
nagle… skrzypienie - jak wozu koła,
z ciemności głos - to stangret woła…

- Hej! Proszę Pana! Tutaj staniemy,
konie na popas, my odpoczniemy…
- Zgoda - rzekł kupiec, zszedł wolno z wozu,
by móc wytyczyć obręb obozu…

Szedł bardzo wolno… wiatr targał brodę
- dla koni kazał w wiadra wlać wodę,
wozy ustawić w kształcie podkowy…
tak, by wjazd zamknąć mógł wóz środkowy.

Trudne to czasy były w tych latach,
często w gęstwinie, w zmurszałych chatach,
mieszkali zbóje, których zajęcie,
to był rabunek - znaczy przejęcie

bez ludzkiej zgody, jedynie siłą,
gdy nie chciał oddać cieli go piłą,
z ciała zdzierali skórę pasami,
wolno puszczali… tylko czasami…

nieraz wyjęli oczy w amoku,
by mógł się tułać lecz w wiecznym mroku,
może dlatego nieraz w ciemności,
na wycie wiatru dostawał mdłości

podróżnik, który całkiem przypadkiem
stał się tych zdarzeń naocznym świadkiem.
Gdy już ognisko płonęło żywo
a stangret Panu nalewał piwo,

niespodziewanie, zza drzew jak mary,
wyszli rabusie… rzekł do nich stary…
- Witajcie ludzie, z nami tu siądźcie,
miłymi gośćmi, tu u nas bądźcie…

- Cóż bredzisz starcze, czy wzrok cię myli,
myśmy po wozy twoje przybyli…
i znakiem ręki wskazał kierunek,
z którego zacząć mają rabunek

jego kamraci… było ich wielu,
opór więc zdawał się być bez celu,
ale któż zechce dobytek oddać,
ot, tak bez walki - trudno się poddać.

Krzyki i opór, daremne były,
noże, maczugi - wnet je kończyły,
krew długo krzepnie na białej stali
w końcu rabusie, gwałtu - przestali.

Starzec odezwał się w takie słowa,
- powiedz dlaczego… gdzie rozum… głowa…?
i chwycił zbója za lewą rękę,
ten go odepchnął - jakby czuł mękę.

A był on wielki niczym ta skała,
która na skraju dróg wcześniej stała,
włosy miał długie, wiatrem zmierzwione,
spojrzenie dzikie… oczy przekrwione

i krzyczy… - Starcze…! - Ja cię zabiję…
i nóż wyciągnął… złości nie kryje,
i chwyta starca… brodę unosi…
kropelka krwi klingę już rosi.

Starzec spogląda zbójowi w oczy
i jakaś siła co głazy toczy,
w nim się zbudziła… krzyknął… Ty żyjesz…!?
Cóż robisz… chłopcze…! Ojca zabijesz…

Zadrżała ręka - dreszcz wstrząsnął ciałem
- Tak, drogi starcze… też cię poznałem…
ale to przeszłość - dzisiaj jej nie ma,
chyba, że próba - na do widzenia…

Widzisz ognisko… a za nim… w łunie…
gałęzie w niebie… korzenie w runie…?
to wielkie drzewo… gdy je obalisz,
odejdziesz w zdrowiu… Życie - ocalisz.

Próżno napina starzec ramiona,
starego dębu - stu, nie pokona,
z sił już opada… Syn… - Zginaj…! - krzyczy.
Upadł bez sił… Syn… - Zginaj…! - ryczy.

Ojciec uklęknął i złożył dłonie,
w tym czasie syn, wyprzęgał konie
- powiedz mój synu… powiedz dlaczego
zostałeś hersztem klanu takiego…?

Porzuć to życie, wracajmy razem,
niechaj już nigdy nie ciążą głazem,
te złe uczynki na twojej duszy,
niech prośba ojca - serce twe wzruszy.

Syn odpowiedział… patrząc na dąb…
- Ojcze… drzewko, gdy młode należy giąć…



excudit
lonsdaleit

15:53 Wtorek, 21 grudnia 2010 - skończyłem… już zmierzch.

autor

lonsdaleit

Dodano: 2010-12-21 15:56:14

Ten wiersz przeczytano 590 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie