Toast

Wnoszę toast!

Za to, co nie zdażyło się,
Bo może tak jest lepiej,
Bo może tak było trzeba.

Za wszystkich tchórzów wojny,
Którzy są naszymi rodzicami,
Bo nie oddali życia w okopie.

Za przyjaciół, których sprzedałam
Na targu niewolników pobliskim,
Za te, od których się wychowaliśmy - kołyski.

Za oplute sformułowania starego Diderot,
Lektury zmurszałe od nieczytania,
Okantowaną filozofię i poezję.

Za ulice spłukane deszczem tak,
Jak spłukuje się papier
Z nienapisanym wierszem, wolnym jak ptak.

Za niewyprute flaki tych leniwych,
Co konają pod i za sklepami,
Kiedyś byli przecież między nami.

Za kwaśne miny i słodkie idiotki,
Wiarę ateistów i grzechy rewolucjonistów,
Tam i tu, bez różnicy.

Wnoszę toast za to, za co toastu nikt nie wznosił,
Wnoszę go i to też niewiele, to też nic nie wnosi.

autor

Szrajberka

Dodano: 2006-02-18 13:16:51

Ten wiersz przeczytano 562 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Obojętny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie