Z Tobą

Zapomnieni w bieli
Zapomnieni wśród drzew
Zamarznięte dłonie, zamarznięte usta
Ogrzewał ogień – Twój śpiew.

Księżycem wysokim noc cicha przyszła
Płomienie szczap iskrząc się na boki
Ucztą radości, śmiechem ponurość prysła.

Jak dobrze, czas tak wolno tyka
Zostawił nas, uszedł jak dym, w niebiosa
Nasz cień zawstydzony, od ogniska umyka
Jak płatek śniegu przerażony ilością gorąca.

Czas stopę postawił na śniegu
Mgłą rankiem, szronem kniei
Powstaną marzenia jasnym świtem
Po przebudzeniu, pajęczyną nadziei.

autor

Celt777

Dodano: 2008-01-06 00:09:29

Ten wiersz przeczytano 511 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Rozmarzony Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie