Z toksycznego związku..

Oddaliliśmy się, i jest pustka,
Czy to Twoja decyzja..?
Ta cisza - taka sroga..
Ale spójrz, czyż to nie ironia?

To uczucie bycia w złotej klatce
Ta cisza - coraz głośniejsza
To było dla mnie tak kojące.

Czy pozwalałam tej błogości utracić cząstkę mnie...
Te łańcuchy, kraty, dreszcze..
Powodowały takie ukojenie..., że utraciłam cząstkę siebie?
To błogość, czy jednak sadyzm..

Czy pragnę wolności?
Ale czy istnieje wyzwolenie..
Czy to Ty mi robisz?
Czy to już jest we mnie?

Czy te kraty mogę otworzyć,
Czy tęsknota mnie zabije,
Czy własne życie można zdobyć,
Ale zawrócę i znowu zniknę..

Czy będę mogła wrócić? A czy chcę?

Czy to nie miłość sprawia, że człowiek jest szczęśliwy?
Czy jednak zabija..
Ustalmy zasady,
Chociaż ostatnia godzina już wybija

Wyzwolenie, tego pragnęłam, bym mogła otworzyć bramę!
Tę błogość opuściłam, to samej siebie nękanie..

Czyż to nie wolność sprawia, że człowiek jest szczęśliwy?
Czy to jednak pustkę zostawia, a dusze zabija.

Tak bardzo chciałam się wyzwolić
I to zrobiłam,

Tak bardzo chciałam odejść
Ale jak to..
Przecież ja miłość zabiłam..

„No regrets, no hard feelings”
To dlaczego się obracam..
Dlaczego, więc upadam..
Te kłody pod nogi,
Te dziury w ziemi,
To rzeczywistości powitanie...


No tak, jednak czuję moją duszę,
Wiem, że tu jestem,
Tak, robię te kroki do przodu,
A może i szczęśliwa będę...

Idę przez wektor szczęścia,
O tak, widzę tą drogę..

Ależ czy to iluzja..?
Przestań kłamać dziewczyno,
Przestań się oszukiwać,
To dobry kierunek,
I będziesz szczęśliwa..

autor

Valentyna

Napisany: 2020-06-21 Dodano: 2020-06-23 20:02:27

Ten wiersz przeczytano 590 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie