Tożsamość: nieznana.

bywa, że myśli są tak bardzo twoje i trudno wyjawić tajemnicę

Moja tożsamość uwikłana w spisek,
od pokoleń planowany zamach stanu.
Zamieszany w bajki stare, picie tranu,
przekładanie śmierci i perkusję z misek.

W mym sumieniu trzy modrderstwa błache,
egzekucje konia na biegunach i kolegów,
którzy bali się za bardzo długich biegów.
Poparzony o rozgrzną słońcem blachę.

Skażony głupawą miłością do utraty tchu,
do zabawy w cienie, nawet do wolności.
Milczące tendencje do wielokrotności
w zdaniach kolorowych o ceglanym mchu.

Wiarą nawet naznaczony, krzyż na piersi
tak stalowy, jak tylko być może, najtwardszy.
Zagubiona w świecie dusza, sam od siebie troche starszy.
Czasem mnię to wszystko dreszczem mierzi.

Szukam tych kamieni, co się toczą wiatru siłą,
ich dostojnej frywolności ciepłego lata.
Jest w mym sercy defekt, buro-czarna łata.
Może kiedyś egzystencja wyda mi się miłą.

autor

nikt

Napisany: 2007-01-17 Dodano: 2007-01-17 22:06:53

Ten wiersz przeczytano 454 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie