Tracę zasięg

Rodzice mieli krowinę która nas żywiła. Pamiętam
na korytarzu naszego domu ustawione w rządku bańki
na mleko, które przynosili sąsiedzi z ulicy. Mama
nalewała im do tych baniek mleko, rano i wieczorem.
Moją rolą było myć te bańki, bo niektórzy nie zadawali
sobie trudu żeby umyć te bańki. To była moja rola myć
te bańki.
Brat złośliwie nazywał mnie "bańkowym". Z końcem
miesiąca
kiedy ludzie mieli wypłaty w pobliskim zakładzie
lniarskim
było kasowanie mlecznych pieniędzy.
Dzisiaj Aniu pozostała tylko stara obora. Pozdrawiam.

Oj Aniu kochana przeszliśmy to wszystko. Najgorsze
było to ściernisko. Za mocno kłuło w bose nogi.
Pięknie to opisałaś, a ja lubię wiejskie stare
klimaty. Pozdrawiam.

Pięknie, na nostalgiczną nutkę. Niestety wszyscy po
pewnym czasie "tracimy zasięg". Póki co - miłego
dnia:)

anno... poruszyłaś moje serce tym pięknym wierszem
wspomnieniowym -
mam podobne i też już blakną :-(
pozdrawiam :-)

Blakną wspomnienia sprzed lat wielu,
Choć były takie kolorowe,,
Lecz nie mów, żeś już jest u celu.
Przed Tobą nowe!


Wiersz mi się podoba, ale skoro zrezygnowałaś z
interpunkcji - usuń też przecinek po Boże w pierwszym
wersie ostatniej strofki.

Taki wiersz to miód na moje serce i to mleko prosto
dojone z piętką świeżego chleba z masłem, mniam...
pozdrawiam serdecznie, Marian N.

Ale to już było i nie wróci więcej :)
bazując na miłych wspomnieniach i nie oglądając się za
siebie, patrzmy z nadzieją w przyszłość.
Miłego dnia, Anno :)

mam takie same wspomnienia Aniu jak i Twoje :)
dobrze,że je mamy
miłego dnia:)

Dlatego właśnie Aniu lubię wspomnienia. Gdyby one się
zagubiły w pamięci tylko starość by nam pozostała.
Piękny z mądrym przesłaniem wiersz. + i Miłego dnia.

Świetny wiersz. Przywołałaś tym wierszem wspomnienia
dzieciństwa. Pozdrawiam