Tramwajem

Średnia wieku sześćdziesiąt dwa
Na każdym przystanku zrywa dach
Stoję zwinięty przy rurze
A oczy odbierają mi oddech
Bo ich siedzenia
Ich powietrze
Nienawiść wyryta szarzyzną

Średnia wieku pięćdziesiąt dwa
Na każdym rondzie tracimy czas
Ktoś stoi obok
Ucieknę w drugi kąt
Bo wąsko
Babcia głaszcze psa
Nadepnął mnie siwy pan

Średnia wieku czterdzieści dwa
I słowa słyszę
Choć w aparacie baterii brak
Lżej odrobinę
Chuda pani miażdży mi bark
A tramwajarz
Ugniata kartofle

Średnia wieku trzydzieści dwa
Ludzie z workami szkła
Ze stłuczonych marzeń
Jadą bo muszą
Bo pękła wolności kra
I śmiech przez maski
Wypływa goryczą

Średnia wieku dwadzieścia dwa
Nie postoisz nawet
Bo każdy biega
Pilot zielonego światła
Powietrza też mało
Wysiadam przed przystankiem
Bo spaliła się racja

autor

~michu~

Napisany: 2007-04-17 Dodano: 2007-04-17 13:28:32

Ten wiersz przeczytano 529 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie