Troche prozy.

Cierpie na brak zaiteresowanie przez ludzkość.
Czuję się jak obserwator niemego filmu w którym muszę grać beziminną postać o stu twarzach.
Nigdy was nie potrzebowałam.
Wasze zdanie było mi obojętne.
Teraz chce, Was, Ciebie
Każdą komórką ciała próbuje MIEć!
Ale to niemożliwe bo bezimienne postacie
nie maja życia
miłości
radości.
Jest tylko pusty malowniczy świat
niewzbogacony moim światopoglądem.

autor

franch_kiss

Napisany: 2008-10-01 Dodano: 2008-10-02 17:13:36

Ten wiersz przeczytano 692 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Monolog Klimat Obojętny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie