Trochę o sobie wstydliwie

W metafizyce mali poeci rozkochani
Prawią o miłości jak ssący osesek u niani
Potrafią słowa skąpać z kryształowej fali
I ciągle szukają nie znajdują przystani

Ci mali nie marzą by być wieszczami
Chociaż gdy ich czytają, serce im krwawi
Nie zazdroszczą potęgi słowa u innych
I nie znajdują w sobie ze są mali winnych

Gdy u nich fraza jak sztylet w piękno się wbija
Dla nich to najszczęśliwsza minuta. godzina
W tedy malują słowem niewinność białą liliję
Z ich twarzy zadowolenie i radość bije

Dla małych poetów wiosnę mieszają z barwą jesieni
U małych nawet na bukach, rośnie kiść czerwieni
Mają coś z wieszczy, bo piszą po polsku bo są u siebie
Bo wyrośli tak jak oni na tej samej polskiej glebie

Autor: mały poeta slonzok
Bolesław Zaja

autor

slonzok

Napisany: 2014-04-18 Dodano: 2014-04-18 06:07:22

Ten wiersz przeczytano 451 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie