Trudno się pogodzić
Kiedy ze wszystkim opadnie już jesień
i białym puchem pokryje się ziemia,
iskra z kominka smutno mi doniesie,
że ciebie nie ma.
We mgle jesiennej ciągle prawdę skrywam,
sny okłamuję, uciekam od wspomnień,
bo wierzyć pragnę, że ty jednak dzisiaj,
staniesz koło mnie.
"Śpieszmy się kochać..." - mądrość jest w
tych słowach,
miłość pozwala duszy rosnąć w siłę,
gdy strach opadnie przyjdzie mi żałować,
że jej skąpiłem.
W zimowy wieczór, gdy w kominku błyśnie,
do świadomości dotrze prawda straszna,
że już nie cieszy żywy taniec iskier,
skoro ty zgasłaś.
Komentarze (43)
Smutny lecz jakże piękny wiersz. Poruszył mnie,
dziękuję. Pozdrawiam :)
Nostalgia smutkiem okryta. Pozdrawiam serdecznie.
smutne gdy gaśnie ktoś najbliższy, boli, a czas nie
leczy ran, może tylko trochę znieczula, piękny wiersz,
szczery, wiem co znaczy stracić kogoś, ech... .
pozdrawiam
Smutny wiersz.
Pozdrawiam:)
smutny lecz wspomnienia pozostana
pozdrawiam karacie:)
Piekny z wartosciowa (madra)refleksja wiersz:)
Pozdrawiam:)
Strofy safickie. I nieźle Ci to idzie. Kilka razy już
tak pisałeś. Kontynuuj.
Pozdrawiam serdecznie.
Stajenny Jurek
Ubrałeś wzruszenie w strofy safickie, a one tak bardzo
pasują do wyrażania emocji. Jak zawsze Karacie, forma
i treść pięknie dopracowana. Pozdrawiam :)
Jest...równolegle,bardziej błękitna.Widzi-bądź dobry:)
Pozdrawiam.
potrafisz zatrzymać czytelnika
przekazem myśli i mądrością słowa
pozdrawiam
Jak zwykle pięknie Karacie; i z dobrą, wartościową
refleksją.
piękna poezja ...z nutką nostalgii...przemijanie i
śmierć jest wpisana w nasze życie :-(
pozdrawiam
Cudowny wzruszający wiersz karacie. Często dociera do
nas prawda zbyt późno. Serdecznie pozdrawiam.:)
Przepięknie i wzruszająco:)
Tak, piękne safickie!
Dobranoc:)