Trwoga

Jest potwornie ciemno,
szaleje burza z piorunami.
Leje deszcz, czarny jak sadza.
Niebo rozświetlają błyskawice
– słychać ich trzaski.

W oddali snują się
wielkie cienie drzew.
Gałęziami drzew szarpie wicher.
Jestem w centrum samej nawałnicy.

Odczuwam uderzenia wody
całym ciałem jak chłostę.
Pioruny uderzają
w moją głowę jak młotem.

Błyskawice porażają moje oczy
– Mam wrażenie,
że za chwilę mnie oślepią.
Opieram swoją głowę
na potwornie zimnych rękach.
Jest bardzo ciężka
– mam w niej zamęt od krążących myśli.

Ta burza jest we mnie i wokoło mnie.
Cała natura oszalała
– nie można jej opanować.
Moje ciało drży z zimna
i z wielkiego napięcia.

Moja dusza zaciska się aż do bólu.
Przez skórę przechodzą ciarki, zupełnie jakby miało się coś stać.
Nie mogę ogarnąć swoim umysłem,
co właściwie się dzieje.

Wznoszę obydwie ręce ku Niebu
– wzywam pomocy Jezusa.
W całym tym hałasie
nie mogę usłyszeć tego,
Co Jezus chce mi powiedzieć.
W ciemnościach nie mogę Jego zobaczyć.
Czuję się tak, jakby mnie opuścił.

– Jezusie, bardzo Cię proszę:
nie opuszczaj mnie!!!
Ta ciemność pochłania mnie
coraz bardziej.
Jest coraz więcej wody wokół mnie.
Jeszcze trochę, a utopię się w niej.

– Boże, Ojcze Wszechmogący
– ratuj mnie, bo zginę!!!
Nagle burza cichnie.
Wychodzi słońce zza chmur.
Na horyzoncie widać tęczę.

Joanna Es - Ka

autor

Joanna Es - Ka

Napisany: 2007-10-25 Dodano: 2014-04-09 08:55:23

Ten wiersz przeczytano 675 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie