Tryptyk błękitu II

Niebieskie źrenice nieba, w których topisz
spojrzenie – kiedy już nikt nie woła – zostań,
bo błękit twoich oczu, na zmysły działa jak doping,
a zieleń twoich marzeń – rozgrzewa niczym wiosna.

Tylko sama wśród wysp, po drugiej stronie morza –
czujesz jak pasat całuje samotne bałwanków fale.
Kiedy wzbija się lekko, wysoko niczym orzeł –
porywa spojrzenie w błękit – smutny teatrzyk lalek.

Na sznurku trzymana ziemia, co w krąg – i przyciąganie –
zamienia niestałość oddechu w smak niedopitej whisky –
tubylczy odprawia rytuał – w deszcz zamieniony taniec
i budzi brutalnym świtem – daleko od tej wyspy.

Ziemio nierozpoznana, ziemio w żywioły zaklęta –
pomóż zrozumieć piasek – czas schowany w klepsydry;
dopóki ocean żywiołów – jak drżenie oka w diamentach –
widzenia istnień samotnych – w mroku nie rozwidli.

Płyń statkiem – prądom naprzeciw, śpiewaj roztropnym ptakom,
dopóki nie zrozumiesz – wodo błękitnych lagun,
że strumień twojego życia – jego najcichszy akord –
kroplami drąży marzenia, nie gubiąc w nich jawy śladu.

autor

Pocieszko

Napisany: 2013-03-30 Dodano: 2013-04-17 17:17:35

Ten wiersz przeczytano 707 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie