trywialna noc

befamo dziękuję za inspirację

To była taka noc, jaka może być tylko raz w roku,
księżyc w pełni, gwiazdy na bezchmurnym niebie
i przesączone magią ciepłe i parne powietrze.
W taką noc nie można spać, trzeba wyjść na dwór.
Kiedy wszedłem do lasu miałem dziwne wrażenie,
że jakaś tajemnicza siła mnie tam wzywa.
Wchodziłem bez lęku coraz bardziej wgłąb lasu,
szedłem jakby popychany czymś w stronę rzeki.
Kiedy zbliżyłem się już do niej zobaczyłem coś,
co może innej nocy bardzo by mnie zdziwiło,
ale nie dziś, w rzece stała piękna dziewczyna
ubrana w przezroczystą i delikatną jak muślin suknię,
a w dłoniach trzymała jakąś butelkę i dwa kielichy.
Czekałam na Ciebie bo chciałam napić się wina, chodź,
Niezdejmując ubrania wszedłem do rzeki, jaka ciepła woda.
Ona rozlała wino do kielichów i powoli podała mi jeden.
Za co pijemy? spytałem się głupio. Dziś za naszą miłość.
Powiedziała i wypiła całą zawartość szklanego pucharu,
ja także wypiłem i pusty kielich wrzuciłem do rzeki.
Wyszliśmy z rzeki na piaszczysty brzeg, zdjęliśmy mokre ubrania.
Dziś należę tylko do Ciebie, wyszeptała, lecz ja się nie ruszyłem.
Co się dzieje? Wiesz Ty jesteś tak młoda, a ja już taki stary,
tak nie wolno. Nie wolno, dlaczego? Wybuchnęła śmiechem,
ale skoro tak myślisz to proszę zamknij oczy i pamiętaj tylko,
nie wolno ci ich otworzyć aż nie pozwolę, bo jeśli otworzysz
przed czasem to stanie się coś bardzo strasznego. Odwróciła się.
Ja przymknąłem oczy, ale jak zawsze wiecznie nie posłuszny,
gdy usłyszałem tajemnicze dźwięki, powoli rozchyliłem powieki.
Nie wierzyłem temu co widziałem, to było wprost niemożliwe,
wyglądało to tak jak przyśpieszony film puszczony od końca,
Na moich oczach zmieniały się pory roku, a wszystko na odwrót.
Śnieg i deszcz unosiły się w górę, a opadnięte liście wzlatywały
ku gałęziom drzew, a później malały, zamieniały się w pąki i znikały
i inne rośliny też jakby wsysane w podłoże błyskawicznie ginęły.
I takich cykli było aż trzydzieści. Już możesz otworzyć oczy.
Ja szybko przymknąłem i otworzyłem. Spójrz w wodę, powiedziała.
Pochyliłem się i w świetle księżyca zobaczyłem na wodzie swoją twarz,
ale to była twarz młodzieńca sprzed trzydziestu lat, prawie ją zapomniałem.
A teraz chodź, przeznaczenie czeka, leżała naga na piasku i czekała.
Co było dalej przemilczę, te chwile zostaną tylko w naszej pamięci,
powiem tylko tyle, jak dobrze mieć znów dwadzieścia lat, młodym być.
Ale nawet tej nocy czas się nie zatrzymał i szybko zbliżał się świt.
Piękna nimfa spojrzała mi w oczy i rzekła, musisz już wracać, już czas.
I znowu to samo, czas gnał potwornie lecz już normalnie do przodu,
jak szybko przeminęło trzydzieści lat, jak bardzo mi było żal.
Coś ty zrobił, nie słuchałeś mnie, miałeś otwarte oczy, straszne,
zobacz co się narobiło, lata minęły a ty wciąż masz dwadzieścia lat,
a ja już muszę odejść i nie mogę nic zrobić, nie wrócisz do swego wieku.
Zrozpaczona rozpłynęła się jak mgła, a ja stałem osłupiały, już ranek.
Myślałem o tym jak srogo zostałem ukarany..................młodością.

befamo przepraszam za wykonanie

autor

jadon

Napisany: 2007-05-07 Dodano: 2007-05-07 19:06:40

Ten wiersz przeczytano 1186 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Erotyk

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie