Trzy Matki

Kochani wróciłam. Jak było, niech opowiedzą moje wiersze.

Polska witała mnie
pięknie, jesiennie.
Koszami pachnących grzybów,
zapachem suszonych ziół,
jabłek i świeżego chleba.
Kobiercami wrzosu,
koralami jarzębiny.
Mgłami tańczącymi
nad jeziorami, o świcie.
Ciszą lasów, pustką pól.
Babim latem,
zaplątanym we włosy.
Wrześniowym słońcem,
zapraszając na odpoczynek.


W klasztorze na Jasnej Górze,
do nóg Matuni upadłam.
Twarz w dłoniach ukryłam,
by łez nikt nie widział
i popłynęła opowieść,
prosto z serca.
Uśmiechnęła się i powiedziała,
"kochanie ja to wszystko wiem,
przecież zawsze jestem przy tobie"
Odleciały gdzieś w dal,
wszystkie smutki, żale, tęsknoty.
Lekka jak wiatr,
pobiegłam przez życie.


W cmentarnej ciszy,
przy grobie matki przysiadłam.
Tu razem z nią,
snem wiecznym śpią,
najpiękniejsze wspomnienia.
Wystarczyła chwila,
wszystkie się zbudziły.
Za serce ściskały,
pieściły, tuliły,
szeptały, śpiewały,
jak dzieci radośnie się śmiały.
Z oczu łzy wyciskały.
Wszystkie drogie,
piękne, czasem smutne.
Wreszcie zmęczone usnęły.
Na chwilę? na zawsze?



W złocistej chryzantemie,
słońce obudziło,
spóźnionego motyla.
Przez chwilę
zachwycał się kwiatem
i po smudze światła,
odleciał prosto do nieba.








Dom


Domu daleki i zimny,
gdzie już tylko
jaskółki mieszkają.
Powstałeś ze snów
i marzeń.
Niech na zawsze
już z tobą zostaną.
A żale i smutki
odrzucę daleko,
niech mi więcej
serca nie ranią.

autor

loka

Napisany: 2017-09-23 Dodano: 2017-09-23 15:46:57

Ten wiersz przeczytano 3134 razy

Oddanych głosów: 67

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie