Trzy wiersze Wolanada...

nocny tryb życia Behemota


wtedy gdy byłem jeszcze człowiekiem. pomiędzy
zebranymi, magiczny szedł pochód. z czołem, przy ziemi
fobia. w dzisiejszej Prawdzie. błędna interpretacja biblii,
nowa Gomora. pod Krymem, urodził się martwy wcześniak.
na zbawienny tyfus, pisany ikoną rewers hospody pomiluj
położyli na desce. zmówili modlitwę. ukrzyżowali samorodka.

tłum wrzał. podnosił głos, jakby ktoś go wysterylizował,
syczącą elektrycznością reflektora. wysłana w ciemność herezja.
nadaje z urodzenia światło, powodując pływy tego dźwięku.
po widowni. niesie sekwencje oklasków rozbawionej publiki.

- Fagocie, zostaw schizofreniczną głowę konferansjera.
ona zagnie przestrzeń, zatrzymując czas na twarzach widzów.
pobłogosławi; kohorta połykaczy sztyletów i myśl linoskoczka,
że upadek może świat pogrzebać. ostatecznie, łamiąc zasadę
tego ziemskiego przybytku - podlegania prawom szeptów.

fikcyjne przedmioty, lewitujące słowa, kreacje od chanel.
kobiety wybijały zęby, za kawałek francuskiego sukna.
święte myto. jak bilety, wyprzedane do ostatniego miejsca.
i lud-centurion, kryty czerwonym płótnem. w dwa ognie,
na nowo powraca. spojrzenie Ha-Nocri. orkiestra-tusz!

- Azazello, kiedy życie ze mną stało się piekłem?
mówią, ze jestem potworem... i zaczynam im wierzyć.

- Tak, Sir. jak sobie tylko życzysz.

autor

Kornelius

Dodano: 2010-03-07 11:41:42

Ten wiersz przeczytano 504 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie