Tu i tak nic,

Gramofon rysuje przeszklone twarze
a rudy malarz na płótnie wyrył tylko żółtą plamę
i jak wierzyć ludziom w cywilizacji maszyn
gdzie pustka i tylko czarno białe postacie

Na ulicy chodniki pełne pogniłych wrażeń
w jesienny poranek wśród połamanych liści spacer
a w burzy spływają po rynnie kolejne okazje
i tylko jak w ciemną noc nie widać świateł

Jak rękawiczki, nasze serca są dziurawe
bez złudzeń kolejne gesty desperackie
dłonie od kwasu i marzenia nie warte
a niebo wciąż niebieskie, takie nierealne

A niby ktoś tam jest i niby ma władzę
gdzie uczucia w promocji sprzedaję się na wagę
i wszystko jakieś bez wyrazu, jakieś niemrawe
Nie podchodź, tu i tak nic nie znaczę.

autor

sprzedawcamarzen

Napisany: 2008-09-14 Dodano: 2008-09-14 14:33:16

Ten wiersz przeczytano 596 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie