Tu unosi się woń śmierci...

+ + +

Spoglądam na ciebie gdy zadajesz cierpienie
Nikt się nie dowie.Nikt się nie domyśla.Nikt nic nie wie...
Nienawidzę ciebie.Chociaż bardzo potrzebuję
Nienawidzę siebie.Sama wciąż się okłamuję
Mam dość patrzenia na to.Słuchania że jest dobrze
Zawsze tak było.Wiedziałam że znów tak skończę
Proszę nie mów mi: będzie lepiej.Bo nie wierzę w to
Widziąc twoją twarz kojarzę z nią tylko zło

Mówisz przestań. Mój umysł mówił zabij go!!!
Stojąc nad nim gdy umierał cieszyłam się jak dziecko...
Mówię przestań. Twój umysł mówi dobij ją!!!
Leżałam pod nim gdy uderzał.Dławiłam się swą krwią

Nie mów mi że drwią ... Ten świat mi zbrzydł
Cichy, delikatny szept już dawno przerodził się w krzyk
Osądzasz mnie za słowa? Idź i stań po ich stronie
Ten szereg to moi wrogowie których się nie boję
Weźcie swoje bronie. Pistolety i noże
Macie pozwolenie moje.Otwórzcie do mnie ogień...
Ja się nie obronię ... Bo wiem że jestem zła
Zakopujesz mnie półżywą.W oczy sypiesz piach
Nie wiem co to strach..Ten twój czyn nie jest końcem
Odetchnełeś z ulgą lecz to dopiero początek...

Widziałam dziś.Widziałam wczoraj.Wciąż obserwuję
Widze jak bawidz się z córką.Jak żonę swą całujesz
Lecz dziś nadszedł dzień...Nie chciałam dłużej czekać
Zacisnęłam ręce na twej szyi. Przestałeś oddychać
Z córką było podobnie.Z nią było najprościej
Żonka sprawiała problem...Darła swą mordę...
Lecz teraz to skończone... Usunęłam to z pamięci
Me miejsce ulubione tam gdzie unosi się woń śmierci

Teraz odejdę.Żegnam świat swym pokłonem
To co rozpoczęłam zostało zakończone...

+ + +

autor

.siostra.nożownik.

Dodano: 2005-03-07 20:39:27

Ten wiersz przeczytano 472 razy

Oddanych głosów: 136

Rodzaj Rymowany Klimat Wrogi Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie