Tułaczka

Stanowię sam sobie siebie w połowie,
Zaś w drugiej połowie, każdy jest Bogiem.
I we mnie odpowiedź, po co to robię,
Że zwojom nie daję leżeć odłogiem,
Więc tułam się myślą po swojej głowie.
Myśl staje się słowem, wypływa w mowie,
Tudzież na papier, literek mrowie,
Bo czasem je piszę, a czasem powiem.
Lecz kto wie, czy w słowie myśl pływa dosłownie,
Czy w toni tonie, lub zbacza w sitowie,
Więc, gdy nie rozumiem, czytam ponownie,
To dobra rada tułaczki druhowie.
A bywa cudownie, gdy wszystko klarownie,
W mądrości sowiej, płonie jak ogień,
I żar się przetacza do uszu słuchacza,
Lub przeistacza umysł w jaśniejszy,
Tego, kto okiem rzuca na wersy.
Ja pierwszy płuca obłokiem otaczam,
Nie czuję wszak wstydu i myśl mi nie zbacza,
Nawet, gdy mówisz mi, że się staczam,
To daje nie myśleć i w tym się zatracam.
Bo skraca to drogę w tę drugą połowę,
Tam Bóg się dzieli, czym dzielisz się z Bogiem,
Dokładnie tak jak mówi przysłowie.
Lecz "Bóg" tylko słowem- tak dla ścisłości,
On dla mnie ogółem jest świadomości.
Nie Kłębkiem Mądrości, czy Starcem z Olśnienia,
Jest wszystkim co jest i czego nie ma.
To mnie wypełnia i to mnie otacza,
Być tego świadomym, to moja praca.
To szczęście wyznacza i tam jest mój dom.
On zaczął i mieści się w słowie Om.

autor

b-Art Sztuka Klasy B

Napisany: 2018-04-23 Dodano: 2018-04-24 00:12:35

Ten wiersz przeczytano 1031 razy

Oddanych głosów: 11

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie