Ty

Uciec z własnego życia z rękami w górze...

Ty, pęcherzyku foli bąbelkowej
między niecierpliwymi opuszkami.
Ty, puszysty kremie czekoladowy
w prawym kąciku spragnionych ust.
Ty, ostatnia czekoladkao z rumem
w świątecznym pudełku z promocji.

Zaraz Cię nie będzie, już za chwilę
odejdziesz pochyłą ścieżką w otchłań.
Z górki na pazurki i kolorowy wiatraczek.
Zapomnisz nawet abecadło i lokomotywę.
Wsiądziesz obojętnie na ostatniej stacji,
na którą nikt nie przyszedł, by machać.

Ty, ostatnie spłoszone spojrzenie
nim odwróci głowę razem z całym światem.
Ty, bałwanie wobec globalnego ocieplenia.
Upuściłeś miotłę i zgniła Ci marchewka.
Ty, zapisany życiem niechciany zeszycie
wobec obcej i zimnej czeluści kominka.

Znikniesz, jak znikają sny po przebudzeniu.
Jak ulatują z głowy piosenki dzieciństwa,
w którym koń na biegunach tratował Indian
na wielkiej dywanowej równinie przedpokoju.
Nikt nie nauczył się Ciebie na pamięć,
bo byłeś trudny jak niemiecka czytanka.

autor

nikt

Napisany: 2009-12-10 Dodano: 2009-12-10 20:34:25

Ten wiersz przeczytano 601 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie