Tyberiada

Najpiękniejsza przyjażń, lecz cóż to za przyjażń gdy miłości zabraknie

Zrujnowałem nasze szczęście
Wszystko runęło w gruzy
Ty rzekłaś że tak się stanie
Byłem głuchy na twoje wołanie

Czy będziesz trwać w milczeniu
Jak kamień w cieniu drzewa
Czy dasz iskierkę nadziei
Choć promyk jeden z nieba

Nie wyrzeknę się miłości
Jak pustelnik w morzu wspomnień
Nie wyrzeknę się przyjażni
Skończyć żywot w samotności

A wspomnienia wciąż wracają
Jak ciągły powiew wiatru
I zapach dojrzałych zbóż,
Ile czasu przeminęło

Wieczorne spacery ścieżką miłości
Przy wtórze skowronków polnych
I gorących pocałunków moc
Upojnych jak stare wino

Zmyję grzechy swoje
W tyberiackich wodach
By osuszyć oczy twoje
By nie mącić w słowach

Daj mi jakiś znak
Choćby mały gest
By oczy znów spotkały się
I splotły nasze dłonie

Przedzieram się przez serce twoje
Jak gołąb szybujący po niebie
Czy odpowiesz na pytanie:
Kochasz mnie?
Czy przyjażń nam tylko zostanie.

autor

MARGUSON

Napisany: 2007-03-13 Dodano: 2008-03-03 06:20:52

Ten wiersz przeczytano 525 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie