I TYLKO DŁONIE DRŻĄ

Dni przemijają jeden za drugim
Kalendarz je chowa do cienia
Godzina się wtapia w kolejną godzinę
I tylko dłonie drżą coraz bardziej

Światem się staje przestrzeń pokoju
Okno zaś duszy jest światłem
Krok goni krok, stopy w bamboszach
I tylko dłonie drżą coraz bardziej

Myśli się kłębią, choć nie o przyszłości
Wspomnienia się włóczą po nocy
Sen się przerywa bądź nie nadchodzi
I tylko dłonie drżą coraz bardziej

Słowa gdzieś więzną na skraju krtani
Rozmowa – monolog ciszą przerwany
Okruchy strawy, wzrok załzawiony
I tylko dłonie drżą coraz bardziej

Parapet zasiany zielenią kwiatów
Za oknem wróbel czeka na ziarno
Krótka wiadomość, radio, gazeta
I tylko dłonie drżą coraz bardziej

Krzyżyk nad progiem, ikona na ścianie
Modlitwa – wszak serce gorące
Dzwonek do drzwi – strach przed nadzieją
I tylko dłonie drżą coraz bardziej

autor

erzet

Napisany: 2015-09-04 Dodano: 2015-09-04 12:48:28

Ten wiersz przeczytano 477 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie