Tylko ona...

Chłonęła tak wiele z ludzkich gestów, ludzkich słów
Być może nawet zapomniała, że może stać się jakiś cud
Tak chciała stać się niedościgniona, niedostrzegana
Nawet przez los, lecz czy nie była by wtedy nadto zagubiona...
...
Była jak pąki kwiatów, rozkwitała o poranku
kroplami rosy jedynie obmyta
Z zachwytem obdarowywała pięknem przebudzenia i rozkwitu,
lecz również zapachem, zapachem świtu...

Tak bardzo można było ją pożądać,
pragnąć, jak niezdobyty górski szczyt
Lecz czy i ona tego pragnęła
nieustannie uciekając przed każdą z prób...

Pozwolić jej sobą owładnąć, czy ktoś podejmie trud
Idąc gdzieś razem z nią w zakamarki umysłu ludzkich dróg...

autor

khadja

Napisany: 2007-07-14 Dodano: 2007-07-16 00:06:12

Ten wiersz przeczytano 463 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie