w tym ciele próżnia

A to tylko szept w mojej skroni
znowu wybrzmiał tak cicho,złowieszczo.
Ten takt myśli,gra słowa,puls szybki
już się w dłoni samotnej nie zmieszczą.

A to tylko szept w mojej skroni
znowu przeciął rdzą duszę jak brzeszczot.

Wstaję,idę przez ciemny korytarz,
jeszcze raz woła pusta łazienka,
mokra ściana,z rysą w pół,podłe lustro.
W tafli brudnej ja-to nie ja,nie poznaję.
Ciało moje i próżnia,już nikt tu nie mieszka.
Jest zimno,kamiennie,tak pusto...

autor

luna1973

Napisany: 2011-06-14 Dodano: 2011-06-14 21:25:32

Ten wiersz przeczytano 524 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie