W tym, co pozostało…

Wraz z nadejściem na świat dzieci zupełnie zmienia się
światopogląd, każda kochająca matka chce dla swych
pociech jak najlepiej i doskonale zdaje sobie sorawę z
tego,że jej szczęście jest też i ich szczęściem , jej
porażki ich porażkami..dlatego tak piękny i
przejmujący jest ten wiersz!

Ja wciaz pędzę... i nie umiem się zatrzymać... a
moze... nie wiedzialbym po co... Miło było się
zatrzymac... gdzies kolo Ciebie wieczorną porą...
I zgodnie z umowa - zglaszam kolejna moja
diablikowo-Mroczną metamorfoze <:)

Wiersz bardzo wzruszający i skłaniający do refleksji.
Ale czytam między wierszami, błaganie o szczyptę
szczęścia dla Ciebie. Każdemu z nas, ono się należy,
każdy z nas na nie zasługuje. Dzieci są dla nas dobrem
nadrzędnym, ale my też się liczymy, one na pewno
chciałyby, abyœmy byli szczęśliwi (sama mi to
często powtarzałaś), więc czekaj cierpliwie, dobro
zawsze zostaje wynagrodzone.

Wiersz działa bardzo uspokajająco, nie usypia jak nie
które tego typu poprostu wycisza, tak jak modlitwa
zbliża do Boga... nie łatwo coś takiego stworzyć a
Tobie się udało. Brawo

Piękne wołanie matki, wiersz wydał mi się tak znany,
jakbym słyszała wieczorne modlitwy mojej mamy. Takie
pragnienia - nie dla siebie samej - warte są
docenienia, uwagi. śliczny wiersz.

Dla siebie nie prosisz, lecz dla bliskich. To bardzo
szlachetne, a dobro wraca, kiedys wróci i do Ciebie.
Niesamowity jest ten wiersz...

Udzielający się nastrój wyciszenia i pragnień do
zrealizowania.