Tyś mój Azyl....

Nie ma we mnie nic..oprócz sensu zapomnienia..
W tobie schronienie znaleźć swe.
W twych dłoniach uryć się,ukoić strach, ukoić ból...
ciepłem duszy twej ogrzać się.
Wtulić się w ramiona drżące,
wciąż o mym jestestwie pamiętające.
Oddechem serca zbliżyć się,
stworzyć Azyl bliskości.

Nie ma nic...oprócz...Ciebie....Nie ma oddechu istnienia...
Twej osoby,twego szeptu,twej delikatności i wrażliwości.
Nie ma nic...tylko nasz Azyl spragnionych dusz i serc...
Twoją tęsknotą spragnionych ust
tworzyć ciepłe miejsce na ziemi.

Nie ma nic...we mnie nie ma nic...tylko Ty..
Twoim Azylem życia kreślić bieg...
Uśmiechem i pocałunkiem dzielić się.
W sercu bicia żyć...dotykiem dłoni złączyć się...
Tyś mój Azyl, me schronienie..
Jedno, jedyne me istnienie.

autor

Beatris

Napisany: 2008-11-18 Dodano: 2008-11-18 13:13:03

Ten wiersz przeczytano 446 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie