* * *

I przyszła
przynosząc długo oczekiwaną ulgę.
Przytuliła się cichutko,
przeniknęła schorowane ciało
i zaniosła na kwitnące łąki Pana.

Zostały
słowa niewypowiedziane,
trzymane, nie wiadomo dlaczego,
w zakamarkach serca,
nagromadzone gesty czułości,
teraz już tylko w pustkę oddane.
Tykający stary zegar z dzieciństwa,
który wspólnego czasu już nie odmierza.
Okruchy chleba na talerzu
chłonące, jak gąbka, słone krople
i pustka nie do wypełnienia,
z której sercem sieroty
łowię matczyną miłość.

Czy godzi się dziecku odbierać matkę?

autor

KapRysiek

Napisany: 2010-11-04 Dodano: 2013-11-04 09:44:11

Ten wiersz przeczytano 728 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie