D E P R E S J A
duszący smród spalin
tłum obojętnych przechodniów
zimny cień wieżowców
ciągły pęd przed siebie
zmęczone nogi
połamane serca
niezrozumiałe samobójstwa
przy świetle neonów
podpalony bezdomny śpiący na ławce w
parku
zepchnięty na szyny stojący na peronie
metra
nieporadny już staruszek okradziony w
sklepie
i rozbawione dziecko ścigające się z
motylem
po miesiącu odnalezione na skraju lasu
anonimowy krzyk bezradności
odbijający się echem
od szczelnie zamkniętych na klucz
drzwi świadomości
autor
ROXSANA
Dodano: 2019-01-20 13:49:33
Ten wiersz przeczytano 1771 razy
Oddanych głosów: 33
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (37)
To jest poniżej poziomu morza. Bardzo prawdziwy obaz
zbudowany przez zestawienie pozornie niezależnych
elementow "krajobrazu". - Zestawienie daje obaz
całościowy:taka technika w plastyce to sę nazywa chyba
"collage" (być może błędna pisownia,
Chodzimy po dnie, ale to nie oznacza, ze nie możemy
zejść jesze niżej:możemy sami zakopać się do wlasnego
grobu. Odbić się będzie bardzo trudno.
Znakomity - realisyczny wiersz. Dosłownie: zadna
metafora. - niestety.
Pozdrawiam:) - w po uzmysłowieniu - w zatroskanym
przerażeniu.
Smutno ...trzeba mieć tylko nadzieję na uleczenie.
Pozdrawiam:*)
Depresja nie tylko indywidualna ale i społeczna ... ,
jednak miejmy nadzieję, że odbije się od swojego dna.
będzie tylko lepiej.
Nie tracąc nadziei pozdrawiam :)
Poruszający tekst, zakradła się literówka w
"obojętnych".
Pozdrawiam:)
Obojętność... Pozdrawiam :)
Niezwykle poruszający wiersz do głębi serca,przemawia
i skłania do refleksji-myślę,że pośród cierni i
smutków są też takie małe chwile szczęścia,bo krzyż
także widnieje na tle nieba,który jest symbolem
uciemiężenia,jednak wznosi się wzwyż i wskazuje
drogę,dlatego ta miłość,która pokonała ludzki egoizm
budzi ludzką świadomość,jak bardzo jest wymowna i
potężna nad wszystko inne-pozdrawiam cieplutko*
poznałem z bliska ten stan
pozdrawiam