(...)

Ogień zgasł. W marszu przystały jesiony
Jesień niesiona na barkach skręconych
Spod złotych koron dojrzała w popiele
Serce buku w zwęglonym ciele

Bracie! Poznajesz?
Kto tak cię zgubił?
Korzeniom wyrwał, spiłował korę
do nagiej skóry?
Pień rozbił w drzazgi,
w przedziwnej bryle
dwa suche zostawił badyle?

Rozłożył buk ręce - wybacz mi Pani
Nie znam ja Ciebie, lecz ogień co pali
I każe palić. I ciąć. Pnie walić.
Z dłoni ciosa siekiery.
Podaj złotą swą dłoń -
Upłyniemy w świetlistą toń...

(...)

autor

Feliks K.

Napisany: 2019-10-04 Dodano: 2019-10-04 08:07:55

Ten wiersz przeczytano 3260 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Nienumeryczny Klimat Rozmarzony Tematyka Jedzenie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie