Ubrany w lirykę[...] część ósma...

jeśli nie rozróżniam
wody kolońskiej od rosy
to na ile tam
na dnie tej buteleczki
zostało mi szczęścia

podobno
wyczerpałem już listę marzeń
jakimi mogłem ich przekonać

muszę poczekać
w Raju na wolność

powiedziałeś
zapomnij o torturze
co zgasiła ci niebo

między nami było jasno
i to pamiętaj

ich dobroć jest monotonią
nie do zniesienia
okropnym kawałem
którym się dokarmiają
rozmowy- jałowymi gadkami
o szacunku i przynależności

moralność- etykietką na pokaz
figurującą jako plan dnia
kalendarzem, bez najdrobniejszego
aktu współczucia

nawet z następnym pokoleniem
nie odgadniesz obłędu
zdolnego wychylić się jedynie
nieco dalej za framugę
w panice przed
utratą reputacji

nieuki bez wstydu
przywiązani do
betonowej budy
szczekają
na koślawe języki
każdy w swoją stronę
każdy ze swoimi prawami
nie do zniesienia
po obolałych uszach
i nic na to nie poradzisz

nie można
po prostu zapomnieć
szeregów kłótni
za które zostałeś
oskarżony

kwestia twojej litości
na dużą i małą skalę
to znaczenie tego małego świata
który oni nazywają domem
zaakceptowanie przekonania
że tak musi być

szkoda,
dlaczego tak trudno
jest przekonać aniołów i Boga
by zrobili wyjątek od słodkiej zemsty

autor

Borkoś

Napisany: 2009-06-15 Dodano: 2009-07-26 21:51:58

Ten wiersz przeczytano 805 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Obyczaje

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie