UCZĘ SIĘ CIEBIE

Znowu wędrujemy brzegiem naszych myśli.
To wszystko trwa czy mija?
Czy poczujemy swoje dłonie?
Ciemna noc niebo bez gwiazd.
Jak chmurki na niebie wędrujemy do siebie?
Potem budzimy się we śnie słychać bicie naszych serc.
Więc pokochałeś?
Skronie mi pękają
Mówisz mi niebo ci otworze.
W którym ciszy biała nić.
Choćby morza nas dzieliły.
Choćby gwiazdy nam broniły.
My i tak się połączymy.
Uczę się ciebie? i siebie powoli.
O świcie nadzieja zakwita.
Ja o nic już nie pytam.
Ja po prostu wiem.

Trzeba życie brać w swe dłonie,bo z tęsknoty całe płonie. Życie nie jest proste,bywa przykre i żałosne. Dzięki tobie nie jestem już cieniem żyję istnieję. .

autor

MAGNOLIA

Napisany: 2006-09-23 Dodano: 2006-09-23 00:03:29

Ten wiersz przeczytano 1175 razy

Oddanych głosów: 31

Rodzaj Nienumeryczny Klimat Radosny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie