Uczta jaką jest życie

Przybyłem na ucztę, zaprosiłeś mnie, prawda?
Ale dlaczego witasz mnie takim marnym jedzeniem?
Czy zostawiasz to co najlepsze na koniec?
Czy chcesz, abym zapamiętał smak samotności, aby potem umieć cieszyć się miłością?
Dlaczego częstujesz mnie gorzkim winem,
Dlaczego dajesz mi zatrute jedzenie.
A im dłużej żyję tym więcej mi trucizny dosypujesz...
A ja... mimo, że tak mnie tu powitałeś,
Potrawami o interesującym wyglądzie,
Ale smaku niedobrym,
Mimo, że muzycy Twoi ubrani bogato,
Każda nuta jest fałszem.
Ja mimo wszystko ufam,
Wierzę, że będzie lepiej.
Jezu, ufam Tobie...

autor

Erni

Dodano: 2006-05-04 19:43:17

Ten wiersz przeczytano 650 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Wolny Klimat Obojętny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie