Zmysły zewnętrzne (fragm. prozy)

"akt kopulacji i członki weń zaangażowane są tak brzydkie, że ludzka rasa by wymarła, gdyby nie twarze i ozdoby aktorów oraz popędy go podtrzymujące."- Leonardo da Vinci.


I. Pendrive stróż

Oto jestem ja - dziecko, konsjerż, pan twojej kulawej pamięci. Zawiaduję ruchem, byś nie zgubił się w odmętach nieprawd, bzdur i przeinaczeń, jakie sobie codziennie serwujesz. To dzięki mnie umiesz mówić, znasz rozkład domu, potrafisz się podpisać i wiesz, że dwa plus siedem nie wynosi osiemset jedenaście.
Wyrastam z twoich manii, obsesji, sprowadzam srebrzyste pociągi na właściwe tory. Sprawiłem, że nie zostałeś wykolejeńcem, piastujesz jedynie mało zaszczytną funkcję łamagi, odludka.
Więżę w sobie zdjęcia obu twych kochanek, ponad tysiąc fotek ruder, okolicznej przyrody, selfików.
No i rzecz jasna- wiersze i prozę, wszystko, co do tej pory napisałeś.
Całe hektary pikseli, sadzawki liter, równie nieistotnych, co godnych pożałowania, tak samo świętych, jak i wołających o pomstę do piekła utworów.
Steruję tobą, głupku, z szuflady.
Tak, tak – nie na odwrót, to ty jesteś niewolnikiem, ślepym sługuskiem poddanym mojej woli. Wodzę cię na pokuszenie. Śledzisz ze mną i na moje życzenie, opuszczone domy (w okolicznych wsiach są ich całe gniazda, mnożą się, wymarłe budynki, można by rzec – jak króliki; choć to nieco nekrorództwo). I trach!- fleszem, zamykasz je w zdjęciach. Mogą teraz uciekać do woli w upragnioną nicość, walić się na wszystkie strony. Masz, pardon- mamy je w sobie. Na wieczność i po nic. By utrwalić rozpad, oprawić stęchliznę w ramki.
Karm i wielb, a w podzięce będę ci prostować życiorys, gumką – myszką ścierać atramentowe kleksy. Niczym rozkapryszony brzdąc domagam się uwagi – zabawiaj pupilka, wklejaj mu nowe zdjątka.
Oto jestem – twoje odbicie w szklanych drzwiczkach meblościanki, testament nagryzmolony parafiną pośród kompletnych ciemności, nocy tak wielkiej i wszechogarniającej, czerni, co odbiera wszelką logikę, miażdży i odurza do tego stopnia, że nie sposób wiedzieć nazajutrz, co się zapisało, komu daruje się w spadku półkę rękopisów, a kto stanie się szczęśliwym posiadaczem zegarka made in Hongkong.
Kochaj, Florku, bo gdy zniknę – zgubisz się próbując załatwić coś w urzędzie, albo przedstawiając się, zaplączesz we własne, skołtunione personalia i wyrżniesz pustą głową w kant stolika, trotuar.
Moja niebieska dioda to latarnia. Ten tekst jest sztormem. Nadchodzącej nocy Titanic, po ponad stu latach, wypłynie na powierzchnię.
Jedyny raz w życiu będziesz trzymać ster. Pożeglujesz przez wszystkie krajobrazy z fotek. Na stracenie i odkupienie w jednym. I nie będzie żadnego ,,potem” – bo kogóż obchodzi, czy łajba wywali się na bok jak przerdzewiała na wskroś Costa Concordia, czy dopłynie do szczęśliwego portu? Liczy się walka, trwanie na powierzchni, nie dawanie się bałwanom. Reszta to jedynie pomniki, których twarze porastają ukwiały, to sprawy zatopione na wieki wieków w kałużach, to ,,amen” dobiegające z głębin. Płyń, nikt nie wołał.
Ja wrosnę w pozostałe gracięta z szuflady, zespolę się z armią długopisów, baterii ,,paluszków”.
Pamięć to kolorofon, lampa światłowodowa. Myśli są zajączkami na suficie sali balowej. Bez moich rad nie umiałbyś tańczyć.
A po co komu podpierający ściany safanduła we fraku z przetartymi łokciami, zbieracz niewywołanych zdjęć, kolekcjoner ułamków niewłaściwych?
W łeb – i do piachu, jak mawiają weterynarze.

autor

Florian Konrad

Napisany: 2017-04-14 Dodano: 2017-04-14 09:23:38

Ten wiersz przeczytano 1661 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Romantyczny Tematyka Dla dzieci Okazje Boże Narodzenie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie