ufam Tobie...

Pytałam co Ci zrobiłam... Odpowiadałeś, że nic.
A jednak coś się w twym sercu kłębiło, coś zimnego jak lód.
Pytałam dlaczego zachowujesz się tak... Odpowiadałeś, ze zazdrość... miłość i żal...
A jednak nawet Ty miałeś oblicza dwa... A jednak nawet Ty potrafiłeś zrujnować...
Mój świat...
Czemu to zrobiłeś? Widocznie nie ufałeś mi.
Nie mogłeś spojrzeć mi w oczy- to był znak- zrozumiałeś swój błąd, lecz ja nie wiem czy kiedyś wybaczę Ci go...
A czemu? Bo zaprzepaściłeś nasze wspólne marzenia, moje wyobrażenie o lepszym jutrze... Mój świat...
Kim dla mnie byłeś/ jesteś? Wszystkim, co mogę najlepszego dostać od życia...
Jednak nie wiem jak mam sobie z tym poradzić... chyba nie umiem.
Ktoś powiedział mi, że facet to podła świnia. Broniłam Cię! Starałam się wierzyć, że nie... A teraz sama przekonałam się... jak to z Tobą jest... No cóż...
po prostu przeliczyłam się.
A tak bardzo Ci ufałam...
A tak bardzo Cię kochałam...
Po co te słowa przepraszam? Po co te kwiaty? Jeśli każdy Twój błąd jest dla mnie coraz bardziej bolesny...

Aniołku... abyś potrafił zrozumieć i naprawić swój błąd! ;*

autor

kath

Napisany: 2006-01-17 Dodano: 2006-01-18 23:23:37

Ten wiersz przeczytano 542 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie