Ukojenie.

Wchłonąć w siebie, ten zapach rozkoszy,

a potem bezwstydnie nim się delektować,

niech świat o mnie na zawsze zapomni,

bo tego czasu, nie sposób żałować.



Takie błądzenie, jak ślepiec w ciemności,

to nie jest dobre przecież dla nikogo,

a szept co wznosi włoski namiętności,

jest niezapomniany, nie powiem dlaczego.



I spływa ukojeniem cierpiętnicze ciało,

otula woalem bardzo ciepłych uczuć.

I woła dusza, niemymi ustami, że mało.

Ja co dzień, tak ciebie, chcę czuć.



Jak skarb bezcenny, wtulę to wspomnienie

napiję ze źródeł w pustynnej oazie.

I po czymś takim, wrażliwość odmienię,

i patrzeć w przyszłość inaczej na razie.



Wychwytywać, dźwięk po dźwięku,

układać puzzle z jasnych obrazów,

przyjąć dary w pokornym przyklęku

i nie wspominać życiowych razów.

Autor: H.E.Ch . Prawa autorskie zastrzeżone.

autor

Erwin-1957

Napisany: 2014-07-13 Dodano: 2014-07-25 05:46:08

Ten wiersz przeczytano 535 razy

Oddanych głosów: 6

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie