Ulica znikąd donikąd

Na złość ponurym paranoikom
Ulica wiedzie znikąd donikąd.
Bruk – katastrofa: pełno wyboi,
Każdy tu szofer wjechać się boi.
Cztery latarnie – sam nie wiem po co:
W dzień czasem świecą, ciemne są nocą.
Znikąd donikąd wiedzie ulica,
W środku ulicy stoi tablica.
Do tej tablicy idzie lunatyk,
Bo księżyc świeci wprost na plakaty.
Wkrótce wybory, więc z tych plakatów
Patrzy w noc ciemną tłum kandydatów;
Jest tu parytet – mówię bez zgrywy –
Połowa głupich – pół nieuczciwych.
(Gdy się tu jakiś obcy zaplącze
Nie wie, czy nie są to listy gończe).
Jest tu też mały skwer: ławki wokół,
A w środku stoi bezpański cokół.
Tu zawsze trwają walki co rano
Kto na cokole ma dzisiaj stanąć.
Teraz tu pusto, tylko się kuli
Zziębły lunatyk vel somnambulik.
Choć księżyc świeci – deszczyk zacina.
Ech, zdałaby się polopiryna.
Już koniec lata. Już zwiędły kwiaty.
Drży somnambulik (albo lunatyk).
Podła ulica, smutna ulica...
Przy tej ulicy jest kamienica,
A z kamienicy jad płynie wokół
Na tę tablicę, skwerek i cokół
I dalej Polskę całą zalewa.
Dotarł do Ustrzyk, dotarł do Tczewa...
Tyle tu jadu, żółci się snuje,
Że lunatyka pewnie zatruje.
Latarnie kuszą (choć się nie palą)
By się powiesić – ze złości, z żalu...
Księżyc posmutniał. Blady, ponury
W końcu się schował za ciemne chmury.
Spłynęła czarna, bezgwiezdna nocka.
Śpi już ulica. Śpi Nowogrodzka.

autor

jastrz

Napisany: 2019-09-12 Dodano: 2019-09-12 01:20:56

Ten wiersz przeczytano 1505 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Zimny Tematyka O brzydocie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie