uliczne spotkanie

Skradając się przez życie
Alejkami własnych myśli
tylko mgła horyzont
za mną rozprześciela

Wyłania się postać jakaś
Rozświetlając swe ślady po sobie
Kim żeś, aniele mój drogi?
Postać dziwnie skryta
Swą twarz ukrywa
Lecz idzie na mnie
W moją stronę zmierza

Chwila refleksji
Zadumy jednocześnie
Odgrzebania wspomnień
Sięgnięcia do mroków mej pamięci

Chwila ta krótka, lecz długa w nieskończoność
Postać podeszła
oczom się mym ujawniła

To byłaś ty
Lecz słowa nie uroniłaś
Żadnego gestu po sobie, nie zdradziłaś

Czy to był znak żalu?
Czy złości zawistny ogień?
czy najzwyklejszy w świcie przypadek?
Przypuszczam, że tego się nie dowiem.

Jeśli odpowiedź z trudem, do głowy ci wsiądzie
Wiedz, że cię przepraszam
Bo taki już zemnie człowiek

Myślałem, że będzie prościej
Lub łatwiej troszeczkę
Lecz ty masz chyba żal, wewnętrzny
I wmawiasz go sobie
To świadczy o ludziu
Niekoniecznie o mnie
Więc daj sobie spokój
O to z serca cię proszę.

autor

goR

Napisany: 2007-01-03 Dodano: 2007-01-03 07:18:54

Ten wiersz przeczytano 355 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie