Ulotna beztroska

Siedzę na
krześle drewnianym
splamionym atramentem
w pożółkłej sali

Na ławce
uśmiechają się
bajki Krasickiego

Z lewej strony
przez brudne okna
wpełzają nici
przez słońce tkane
a za nimi ukradkiem
wkrada się
cień kasztanowca

Za uchem
skrzypią niemrawo
dzwiczki od szafy
dłonią wiatru poruszane

Widac na niej
wyblakłe już
i zakurzone bazgroły
obszyte w nalepki
Na koronie staruszki
pnie się dumnie
bujna paprotka.

Po prawej
pewien ktoś
kto niegdyś serca
w przyjaźni użyczył
Wspominam często

Z sali obok
dobijają się nuty
wrzasków i hałasów
dzwonkiem poprzedzone

I nagle powracam
z krainy młodości
bezpowrotnie utraconej

autor

Snowboarder

Napisany: 2007-10-19 Dodano: 2007-10-19 16:04:21

Ten wiersz przeczytano 867 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Rozmarzony Tematyka Szkoła

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie