Umrzemy z daleka od siebie

Ach!Co za sztylety mnie przekłuwają, jak długo jeszcze nie będę tylko Twój?
Tak kocham i pragnę Cię.Choćby kawałek całować Twych stóp.
Mówisz, że nienawidzę.Nieprawda!Tylko złość, że odbierasz mi dziecię,
lecz kocham wciąż, goręcej jeszcze.Bo wiem już jak smakuje życie bez Ciebie.
Myśli me plączą się w zazdrości, walczą z sobą,
bo każda chce być wiecej Twoja od kolejnej, każda w Twym sercu usypia tęsknotą!
Powiewa jakis wiatr, przynosi zapach Twój, nieustanne wspomnienia,
jak pięknie radośni, razem, w ropczyckim parku wtuleni.
Jak pożądliwi swych ciał, złaknieni syropu miłości,
zapatrzeni, a potem?Zabiłem ten dar własną nieczułością.
Wiem, starsznie zbłądziłem, zasługuję na karę,
lecz nie każ mi życ bez siebie.Takie życie to piekło już, a jeszcze chciałbym mieć na niebo jedną szansę.
Oj, nie będę czarował słowem błahym, po prostu!Kocham Cię Aniele!
Oddaj mi córkę, wraz z nią przybądż i Ty!Chcę paść przed Tobą i błagać o wybaczenie.
Jak piszesz, barkuje Ci mnie, ale co, jeśli nic za tym nie idzie?
A życie toczy się szybko i coraz szybciej.
Przez strach, przez gniew i rozczarowanie, nawet przez ból największy!
Nie warto marzyć po cichu i płakać w kącie, wpatrując się w księżyc.
Nie lepiej jest wybaczyć?Już zaraz za ręce się wziąść i znów tworzyć historie pełną miłości?
Jeśli nie odważysz się, kiedyś jak każdy umrzemy.Ale nie przy sobie.

autor

rebel

Napisany: 2008-08-21 Dodano: 2008-08-22 13:55:09

Ten wiersz przeczytano 400 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie