Untitled

„Wieczór
Blednie światło kończącego się dnia
Promienie zachodzącego słońca przyoblekają świat w purpurę
Wschodzący księżyc im się kłania
Cienie drzew stają się bure.

Ptaki gnieżdżą się na ich gałęziach
Świergotając układają się nawzajem do snu
By odpocząć po ciężkich życia piętnach
Zasypiają, czuwając bez tchu.


Noc
Świat okryty mroku kurtyną
Pogrążony w letargu beztrosko śni
Ulice miast oświetlone lamp platyną
Odgłos nocy – jak tajemniczo on brzmi.

Samotna noc na ławce w parku
Widok spadających gwiazd pobudza marzenia
Odpływam z tego świata stojąc na burcie widma statku
Wykrzykuję ku miłości falom swoje pragnienia.


Poranek
Brzask dnia ogrzewa zmarznięte nocą ciała
Rosa na trawie mieni się tęczą kolorów
Noc kolejny raz przeszłością się stała
Znika żegnana bez słów.

Wszelkie stworzenie otrząsa się ze snu drętwego
I podrywa się do kolejnego monotonnego lotu
Dzień za dniem dąży do nieznanego celu swego
Przeciskając się przez coraz węższe luki losu płotu.”

autor

MiRo

Dodano: 2006-12-06 22:45:12

Ten wiersz przeczytano 504 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie