Unum esse Deum.

Idzie.
Idzie jeszcze.
Choć już nic nie czuje.
Gorączka i dreszcze.
Mróz wszystko zagłusza.
Święty czy wariuje?
Niepoprawna dusza przez życie wędruje.

Chmurka pary dłoni nie rozgrzeje.
Na peronie niewidoczny prawie.
Ciągle czeka, nadal ma nadzieje.
Że przyjadę, że go nie zostawię.

Szara pustka, tylko serce tyka.
Blask latarni myśli nie rozjaśni.
Kiedyś dawno stworzyłem człowieka.
A on żąda ode mnie wyjaśnień.

Po co?
Po co to było?
Wiara, nadzieja, miłość.

autor

ArekZ

Napisany: 2011-01-25 Dodano: 2011-01-25 22:58:31

Ten wiersz przeczytano 589 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie